Capetown Special

Kaapstad, november 2012
Een psychologisch stoffengevecht

Ik had 3 bij elkaar passende stofjes op het oog en legde de rollen zo’n beetje naast elkaar om eens een lekker potje te gaan twijfelen. Naast mij stond een onsympathiek ogende vrouw hetzelfde type stof in andere kleuren weg te trekken, waarbij opeens ook één van mijn 3 rollen!
Ja … eh … hoe werkt dat in zo’n geval? Ik had er niet expliciet mijn hand op gelegd, ofzo. Als iemand aan ‘jouw’ rol stof zit, denk je in de eerste instantie dat ze ook even wil kijken en voelen. Maar ze liep er mee weg.

Ik pakte vlug mijn 2 andere rollen op en liep haar achterna, naar de kniptafel. Zij legde haar rollen bij de afknipster en ik hoorde haar nog net zeggen dat ze nog even naar de bruidsafdeling moest.
De afknipster begon de rollen van de onsympathiek ogende vrouw in zijn totaal uit te meten.
In Zijn Totaal!!!
Begreep ik het goed dat ze van plan was om mijn roze rol helemaal kopen? De volle 30 meter? Zonder een armetierig stukje van anderhalve meter voor mij over te laten???
Wel godver!
Ze had 1 minuut eerder heus wel gezien dat IK er mee bezig was! De valse qut! Ik voelde mijn snorharen naar voren trekken van verongelijktheid.
Haar afknipster riep tegen een hulpafknipster dat ze mij even tussendoor moest helpen, omdat zijzelf nog wel even bezig was. Dus toen ze 1 seconde niet keek trok ik de roze rol van haar stapel en zetten deze verticaal bij mijn 2 rollen, bij de hulpafknipster. Ik ging er zo breed mogelijk voor staan, intensief de bruidsafdeling in de gaten houdend.
Als mijn snorharen gaan trekken kan ik gewoon niet meer normaal praten. Mensen die wel normaal kunnen praten zouden vast zeggen: “Hee mevrouw, ik was met die rol bezig, hoir!”
Maar ja, er was altijd een risico dat ik dan zou verliezen. Hoe oneerlijk ook. Ik was immers geen local. Misschien kenden die wijven elkaar allemaal wel. Misschien was het een goede klant. Dus dan kies ik liever voor Gluiperig & Stiekem. Want de onsympathiek ogende vrouw was immers begonnen! Zij begon met Brutaal & Ongemanierd!

Ik schuif de roze rol een beetje naar voren en nèt als de hulpafknipster er de schaar in heeft gezet, komt de eerste afknipster ineens voor mijn neus staan en vraagt nogal streng: “Waar heeft u die rol vandaan?”
Zo ver als mijn boze snor het toestaat zet ik mijn domste glimlach op en wijs verliefd naar mijn twee andere rollen. “Die lag naast deze en ik wil van elk anderhalve meter”.
“Ja! Maar! Waar! Heeft! U! Hem! Vandaan?!”, vraagt ze nu met met dikke spaties.
“Hiervandaan” gebaar ik onnozel naar de rest van de winkel. “Ze passen zo mooi bij elkaar”, poeslief ik nog.
“Heeft u die rol van mijn tafel gehaald?!” vraagt ze vinnig.
“Jaaaa”, zeg ik op een toon alsof dat volslagen logisch is.
Ze kijkt langs me heen en vraagt: “En wat nu?”
In mijn ooghoek had ik al lang gezien dat mijn anderhalve meter inmiddels opgevouwen klaar lag, dus ik zeg: “Kweetniet … nu is-ie voor u? Denk ik?”
Ze neemt hem zwijgend mee.
Pfffff, ik voel mijn snor weer goed trekken.

Trots op mijn buit, in de hotelkamer 

Een jaar later